Napisałem kiedyś na blogu, że niewiele rzeczy w życiu mi imponuje. Z całą stanowczością podtrzymuję owo zdanie, ale przecież nie ma człowieka na świecie, któremu w ogóle nic nie imponuje. Ze mną jest tak samo. Oprócz pewnych wyczynów na motocyklu, o których pisałem już wcześniej, szalenie imponuje mi giętkość języka. Nie tyle właśnie erudycja bo erudytów mamy w przyrodzie od groma ale właśnie giętkość czyli umiejętność posługiwania się językiem. Oddzielam od siebie te dwa zjawiska bo wbrew pozorom wcale nie muszą one iść z sobą w parze a giętkość języka może być sztuką samą w sobie. Może stanowić formę, nawet bez treści. Wystarczy posłuchać polityków, oczywiście nie wszystkich bo większość nie wydala z siebie ani formy ani treści ale są tacy, którzy usiłują wydalać chociaż formę bo nie znam polskiego polityka, któremu udałoby się wydalić coś, co chociaż przypominałoby treść.
Historia cywilizacji zna sporo przypadków obrotnych w gębie, począwszy od Cycerona, poprzez Lincolna Abrahama a na woźnym z mojej podstawówki, niejakim Kaszanie skończywszy.
Ale wiadomo, nawet wśród olimpu krasomówców są lepsi i gorsi. O tych gorszych nie ma co pisać bo szkoda czasu ale warto pochylić głowę nad tymi najlepszymi.
A gdzie szukać najlepszych? A wiadomo, że we wojsku.
Żeby nie być gołosłownym, oto piękny przykład na potwierdzenie tezy, że oficerowie są mówcami absolutnie najlepszymi.
http://www.youtube.com/watch?v=Bq_7Z5BjCLc
środa, 5 grudnia 2012
niedziela, 2 grudnia 2012
A jednak się boją.
W poprzednim poście umieściłem
link do fantastycznych wypowiedzi na temat Polski znanego Holendra Redbada
Klijnstry. Wyraziłem w nim również nadzieję, że onet nie będzie się bał
zamieścić drugiej części wywiadu. Niestety, zgodnie z moimi przewidywaniami
druga część nie ukazała się.
Za to dzisiaj ukazał się wywiad ze gwiazdą polskiego
dziennikarstwa, niejakim Miecugowem Grzegorzem:
Chciałbym skomentować wypowiedzi Miecugowa Grzegorza w krótkich
rzołnierskich ;-))) słowach.
czwartek, 1 listopada 2012
niedziela, 7 października 2012
Włodawa & Zawieprzyce w jesiennym Słońcu.
Niby październik ale pogoda niesamowita, jakby wprost wymarzona do jazdy. Ciepło ale nie gorąco, nieprawdopodobne barwy jesieni, zapach jesiennych pól i łąk. Jak to mówiła jedna z moich koleżanek z klasy 3c z podstawówki: "Ech, żyć nie umierać"
Dzwonię do Marka, Marek zapodaje pomysł na Festiwal Trzech Kultur do Włodawy. Sam, co prawda myślałem o Zawieprzycach ale pomysł Marka jest super.
Podjeżdżam na miejsce spotkania, wszyscy koledzy już są, czekamy jeszcze krótką chwilę na Kasię i Wojtka. I oto są.
Jak zawsze radość ze spotkania, śmiechom i żartom nie ma końca :-)))
Ruszamy w drogę. Łuszczów, Łęczna, Urszulin..Jedziemy najpierw wśród łąk a później wjeżdżamy w drogę między lasami. Barwy jesiennych liści, nieprawdopodobne, miękkie oświetlenie jakby malowało nastrój. Coś zupełnie niebywałego, zachwyt zapiera dech. Zatrzymujemy się na chwilę na leśnym parkingu. Zdjęcia robione komórką nie oddają nawet części nastroju, który nas otacza.
Poniżej beemka Wojtka, która ma 31 lat a Wojtek normalnie używa jej do turystycznej jazdy. Nie jest to motocykl wożony na lawecie na zloty motocykli zabytkowych ale najprawdziwszy turystyczny motocykl. Ma oryginalnie montowane grzane manetki, amortyzator skrętu, perę jeszcze innych rzeczy.
A oprócz tego wszystkiego ma jeszcze wajchę do zapalania na kopa. Wojtek właśnie prezentuje ten genialny wynalazek.
A poniżej Gosia z chłopakami.
Startujemy dalej i dojeżdżamy do Włodawy. Piękny nadbużański, senny klimat. Uwielbiam polską prowincję. I to wcale nie tę najbardziej spektakularną typu Kazimierz przez, który przewijają się tabuny turystów ale właśnie tę stosunkowo mało znaną, gdzie pozornie nic nie ma, gdzie wydawałoby się, że nie ma po co przyjeżdżać. Zawsze jest po co przyjechać, choćby po jesienny klimat i nastrój. A wiosną kwitnące w ogródkach bzy, ludzie czekający na pierwsze wiosenne promienie Słońca.
Popatrzcie na Włodawę. Odbywał się właśnie Festiwal Trzech Kultur. Bo jak już kiedyś opowiadałem na blogu, Włodawa była miasteczkiem, w którym w najlepszej zgodzie żyli katolicy, prawosławni i starozakonni. Wszyscy zostawili po sobie ślady.
Idziemy do synagogi, w której obecnie mieści się muzeum. Oglądamy skarby żydowskiej religii i kultury. Piękne przedmioty z tajemniczym powiewem ducha religii Abrahama.
Kontynuujemy zwiedzanie synagogi. Wchodzimy na piętro, gdzie znajduje się pokój mełameda czyli nauczyciela szkoły religijnej.
Opuszczamy już synagogę i idziemy obejrzeć katolicka świątynię, kościół św. Ludwika oo. Paulinów.
Pięknie zdobiony ołtarz.
Pozwolono nam też wejść na kościelną wieżę, z której jest niesamowity widok na Włodawę.
Idziemy dalej i pojawia się świątynia wyznawców prawosławia. czyli cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Tak brzmi jej oficjalna nazwa.
Tak wygląda z zewnątrz.
A wewnątrz jest zakaz robienia zdjęć ale można uzyskać zgodę po wniesieniu odpowiedniej opłaty na remont świątyni. Warto wnieść taką opłatę żeby pokazać Wam jak piękna jest w środku.
Opuszczamy już Włodawę, pełni wrażeń. Nasza grupa rozdziela się. Część z nas jedzie na rybkę do Chełma a część na carpaccio do Urszulina. My lecimy do Urszulina. Carpaccio pyszne. W trakcie obiadu zapada decyzja, skoro taka piękna pogoda to lecimy jeszcze do Zawieprzyc. Tak więc udało się dzisiaj zrealizować plany i Marka i moje.
Odpalamy...
Dojeżdżamy do Zawieprzyc. Niezwykłe, urokliwe miejsce. Kiedyś, na tym blogu opowiadałem Wam już barwną historię tego szlacheckiego majątku. Dzisiaj pozostały już z niego ruiny ale przynajmniej na rycinie pokażę Wam jak wyglądał pałac w Zawieprzycach.
Pozostała też stara kapliczka ze swoją legendą z czasów świetności Zawieprzyc.
U podnóża Zawieprzyc leżą łąki i płynie Wieprz. Schodzimy po stromej skarpie zobaczyć jak wyglądają jesienią.
Wracamy "na górę" i idziemy jeszcze zobaczyć resztki parku i resztki budynku, którego przeznaczenia nigdy nie udało mi się ustalić.
Ot i Zawieprzyce. Szykujemy się już do wyjazdu. Wojtek chce jeszcze spojrzeć na ruiny pałacu.
No i czas odjeżdżać. Zbliża się wieczór. To była fantastyczny dzień. Moc wrażeń, znakomite humory, jesienna aura, którą trudno będzie zapomnieć. A śmiechom i żartom nie było końca :-)))
Dziękuję wszystkim. Do następnego spotkania...
Dzwonię do Marka, Marek zapodaje pomysł na Festiwal Trzech Kultur do Włodawy. Sam, co prawda myślałem o Zawieprzycach ale pomysł Marka jest super.
Podjeżdżam na miejsce spotkania, wszyscy koledzy już są, czekamy jeszcze krótką chwilę na Kasię i Wojtka. I oto są.
Jak zawsze radość ze spotkania, śmiechom i żartom nie ma końca :-)))
Ruszamy w drogę. Łuszczów, Łęczna, Urszulin..Jedziemy najpierw wśród łąk a później wjeżdżamy w drogę między lasami. Barwy jesiennych liści, nieprawdopodobne, miękkie oświetlenie jakby malowało nastrój. Coś zupełnie niebywałego, zachwyt zapiera dech. Zatrzymujemy się na chwilę na leśnym parkingu. Zdjęcia robione komórką nie oddają nawet części nastroju, który nas otacza.
Poniżej beemka Wojtka, która ma 31 lat a Wojtek normalnie używa jej do turystycznej jazdy. Nie jest to motocykl wożony na lawecie na zloty motocykli zabytkowych ale najprawdziwszy turystyczny motocykl. Ma oryginalnie montowane grzane manetki, amortyzator skrętu, perę jeszcze innych rzeczy.
A oprócz tego wszystkiego ma jeszcze wajchę do zapalania na kopa. Wojtek właśnie prezentuje ten genialny wynalazek.
A poniżej Gosia z chłopakami.
Startujemy dalej i dojeżdżamy do Włodawy. Piękny nadbużański, senny klimat. Uwielbiam polską prowincję. I to wcale nie tę najbardziej spektakularną typu Kazimierz przez, który przewijają się tabuny turystów ale właśnie tę stosunkowo mało znaną, gdzie pozornie nic nie ma, gdzie wydawałoby się, że nie ma po co przyjeżdżać. Zawsze jest po co przyjechać, choćby po jesienny klimat i nastrój. A wiosną kwitnące w ogródkach bzy, ludzie czekający na pierwsze wiosenne promienie Słońca.
Popatrzcie na Włodawę. Odbywał się właśnie Festiwal Trzech Kultur. Bo jak już kiedyś opowiadałem na blogu, Włodawa była miasteczkiem, w którym w najlepszej zgodzie żyli katolicy, prawosławni i starozakonni. Wszyscy zostawili po sobie ślady.
Idziemy do synagogi, w której obecnie mieści się muzeum. Oglądamy skarby żydowskiej religii i kultury. Piękne przedmioty z tajemniczym powiewem ducha religii Abrahama.
Kontynuujemy zwiedzanie synagogi. Wchodzimy na piętro, gdzie znajduje się pokój mełameda czyli nauczyciela szkoły religijnej.
Opuszczamy już synagogę i idziemy obejrzeć katolicka świątynię, kościół św. Ludwika oo. Paulinów.
Pięknie zdobiony ołtarz.
Pozwolono nam też wejść na kościelną wieżę, z której jest niesamowity widok na Włodawę.
Idziemy dalej i pojawia się świątynia wyznawców prawosławia. czyli cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Tak brzmi jej oficjalna nazwa.
Tak wygląda z zewnątrz.
A wewnątrz jest zakaz robienia zdjęć ale można uzyskać zgodę po wniesieniu odpowiedniej opłaty na remont świątyni. Warto wnieść taką opłatę żeby pokazać Wam jak piękna jest w środku.
Opuszczamy już Włodawę, pełni wrażeń. Nasza grupa rozdziela się. Część z nas jedzie na rybkę do Chełma a część na carpaccio do Urszulina. My lecimy do Urszulina. Carpaccio pyszne. W trakcie obiadu zapada decyzja, skoro taka piękna pogoda to lecimy jeszcze do Zawieprzyc. Tak więc udało się dzisiaj zrealizować plany i Marka i moje.
Odpalamy...
Dojeżdżamy do Zawieprzyc. Niezwykłe, urokliwe miejsce. Kiedyś, na tym blogu opowiadałem Wam już barwną historię tego szlacheckiego majątku. Dzisiaj pozostały już z niego ruiny ale przynajmniej na rycinie pokażę Wam jak wyglądał pałac w Zawieprzycach.
Pozostała też stara kapliczka ze swoją legendą z czasów świetności Zawieprzyc.
U podnóża Zawieprzyc leżą łąki i płynie Wieprz. Schodzimy po stromej skarpie zobaczyć jak wyglądają jesienią.
Wracamy "na górę" i idziemy jeszcze zobaczyć resztki parku i resztki budynku, którego przeznaczenia nigdy nie udało mi się ustalić.
Ot i Zawieprzyce. Szykujemy się już do wyjazdu. Wojtek chce jeszcze spojrzeć na ruiny pałacu.
No i czas odjeżdżać. Zbliża się wieczór. To była fantastyczny dzień. Moc wrażeń, znakomite humory, jesienna aura, którą trudno będzie zapomnieć. A śmiechom i żartom nie było końca :-)))
Dziękuję wszystkim. Do następnego spotkania...
sobota, 25 sierpnia 2012
Kozłówka
Mieliśmy lecieć dzisiaj do Łańcuta obejrzeć zamek i storczykarnię ale nie polecieliśmy bo przed południem padał deszcz a po południu było już za późno. Wszystkich znawców tematu, którzy twierdzą, że nie ma złej pogody, są tylko źle ubrani motocykliści uprzejmie informuję, że mam na ten temat własne zdanie, zgoła inne niż przytoczona mądrość.
A więc była zła pogoda i dlatego nie pojechaliśmy do Łańcuta tylko do Kozłówki.
W Kozłówce jest przepiękny barokowy pałac, siedziba ordynacji Zamoyskich.
Pałac w Kozłówce zajął pierwsze miejsce w konkursie National Geographic "7 Nowych Cudów Polski".
Link do strony Kozłówki, jeśli ktoś chciałby dowiedzieć się czegoś więcej: http://www.muzeumzamoyskich.pl/aktualnosci
No i tradycyjnie kilka zdjęć;
A więc była zła pogoda i dlatego nie pojechaliśmy do Łańcuta tylko do Kozłówki.
W Kozłówce jest przepiękny barokowy pałac, siedziba ordynacji Zamoyskich.
Pałac w Kozłówce zajął pierwsze miejsce w konkursie National Geographic "7 Nowych Cudów Polski".
Link do strony Kozłówki, jeśli ktoś chciałby dowiedzieć się czegoś więcej: http://www.muzeumzamoyskich.pl/aktualnosci
No i tradycyjnie kilka zdjęć;
Subskrybuj:
Posty (Atom)