Charley Boorman, Evan McGregor. "Wielka wyprawa. Niezwykła motocyklowa podróż dookoła świata"

Przeczytałem owo wiekopomne dzieło, mało nie pękłem ze śmiechu i cały komentarz mogę zawrzeć w jednym zdaniu.
Chłopcy, jeśli pojechalibyście tą drogą w warunkach i za pieniądze za  jakie jeżdżą na takie wyprawy prawdziwi czyli polscy motocykliści to byście się zesrali po kolana, usmarkali po pas i ruchem jednostajnie przyśpieszonym wracali do mamusi.
Dziękuję za uwagę.

Tajemnicze Zawieprzyce wieczorową porą.

Kilka tygodni temu napisałem, że lubię jeździć do pobliskich Zawieprzyc, zwłaszcza jak nie chce mi się nigdzie dalej jechać. W sobotę mi się chciało ale gorąco było tak, że nie sposób było usiedzieć na rozgrzanym motocyklu. No to gdzie? Wiadomo. Do Zawieprzyc. Ale tym razem wieczorową porą. Było już trochę chłodniej i chciałem zobaczyć jak wyglądają Zawieprzyce oświetlone światłem zachodzącego Słońca. A powiadam wam, wyglądają tak, że dech zapiera i można astmy dostać z wrażenia. Co tam będę opisywał, i tak się to nie uda. Zobaczcie zdjęcia. Na nich też tego nie widać ale można zobaczyć przynajmniej klimat...

U Asi na pokładzie czyli nikt nic nie wie :-)))

Cały świat wie, że u Asi odbywają się tajne spotkania przy tanim winie. Ja dowiedziałem się dopiero wczoraj przy okazji dokręcania śrubki ale spotkanie odbyłem i zostałem zaproszony na następne.

A oto scena nr jeden: Asia dokręca mi śrubkę.

A oto scena nr dwa. Asia mi dokręca a ja oglądam sobie Asine motocykle.

A oto scena numer trzy. Asia mi dokręca, ja oglądam a chłopaki wiodą spór czy bez butów da się jeździć. No i co? Nie da się?

A w ogóle to było bardzo przyjemnie i już się cieszę na następne tajne spotkanie. Wreszcie w Lublinie jest miejsce w, którym motocykliści mogą kulturalnie spędzić czas, he, he, he..już widzę jak warsztat Asi zamienia się w placówkę kulturalną dla dorosłych specjalnej troski :-)))))

Firlej

W niedzielę pojechaliśmy nad jezioro do Firleja. Jak jest nad jeziorem każdy wie i nie ma co pisać. Powygłupialiśmy się, dziewczyny i Tomek popływali A gorąco odmóżdżało.
Acha, i przejechałem się kilka kilometrów Krzyśka Transalpem. Bardzo fajny, lekki motocykl.
Kilka zdjęć...

Najpierw były przebieranki z moto na wersję plażową...

Później był wykład Ragana na temat wyprzedzania.

Później była prezentacja broni osobistej Joli i Asi :-)))

A później Jola mnie ciągnęła :-)))

Pomóc ci???!!! Nie, dam sobie radę!!! No to ci pomogę!!!

Włodawa, pojezierze i Sobibór..

W sobotę, 30 czerwca pojechaliśmy z Jolą i z Markiem do Włodawy i w okolice. Okolice to jezioro Białe ze znanym kurortem Okuninką i Sobibór w, którym Niemcy w czasie II wojny światowej zrobili obóz koncentracyjny.
Jedziemy. Pogoda niesamowita, żar leje się z nieba. Po drodze zatrzymujemy się na chwilę na leśnym parkingu żeby chociaż trochę się ochłodzić i uzupełnić płyny. Jakaś pani, która przed chwileczką zajechała na ten sam parking samochodem widząc motocyklistów, uznała za stosowne natychmiast jak najszybciej odjechać :-)))

Dojeżdżamy do Włodawy. Marek prowadzi nas nad Bug na, którym przebiega granica z Białorusią.

Po drugiej stronie już Białoruś. W przesmyku między drzewami widać malutką kreseczkę, to białoruski słup graniczny.

Za chwilę idziemy do centrum miasta, jeszcze pamiątkowe zdjęcia przy polskim słupie granicznym.

Włodawa była miastem trzech kultur i trzech religii: katolickiej, judaizmu i prawosławnej. Wydarzenia historyczne spowodowały, że Włodawa utraciła ten sielski klimat w, którym wyznawcy tych trzech religii żyli ze sobą zgodnie i we wzajemnym poszanowaniu. Obecnie mieszkańcy miasteczka wracają do swoich korzeni.
Jedziemy do centrum obejrzeć cerkiew prawosławną p.w. Narodzenia Najświętszej Marii Panny.
Społeczność parafii prawosławnej jest obecnie bardzo nieliczna i liczy ok. 15 osób. Cerkiew jest w trakcie remontu ale wnętrze już pięknie odnowione. Pozwalają nam zrobić kilka zdjęć.

Poniżej prawosławny cmentarz na, którym znajdują się cztery groby.

Podziwiamy jeszcze pięknie wymalowany prawosławny krzyż.

Idziemy dalej, W głębi malowniczej, sennej uliczki widać katolicki kościół zakonu Paulinów parafii św. Ludwika. Kościół sprawiał wrażenie zamkniętego więc niewiele zobaczyliśmy.

Idziemy da dawnej dzielnicy żydowskiej. Oglądamy wielką synagogę w, której obecnie mieści się Muzeum Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego. Nie byliśmy w środku bo był taki gorąc, że nie chciało nam się. Myślę, że będzie jeszcze okazja.

 Wracamy do motocykli. Włodawa, malownicze, senne prowincjonalne miasteczko. Wrócę tu na pewno i to być może niedługo. Bardzo lubię te prowincjonalne klimaty. W takich miasteczkach tylko pozornie jest nudno. Tutaj są skarby o, których często nie wiemy. Ale podstawa to dobry przewodnik. Przekonaliśmy się o tym podczas RDP.
Jedziemy do Okuninki nad jezioro Białe. Klasyczny kurort z mnóstwem kafejek, dyskotek, pubów i tego typu atrakcji. Bikini spacerujące po głównej ulicy :-))) Zdjęć nie ma bo zostawiłem w sakwie aparat i nie chciało mi się już wracać,
Z Okuninki jedziemy do Sobiboru. Jak już pisałem wcześniej był tam niemiecki obóz koncentracyjny zbudowany w 1942 roku ale po ucieczce dużej grupy więźniów w 1943 roku, Niemcy obóz zlikwidowali. Był on nieco wzorowany na obozie w Bełżcu, jedną z różnic było to, że strażnicy, zarówno Niemcy jak i Ukraińcy w Sobiborze mieszkali na terenie obozu.

Jedna z alei na terenie muzeum okolona jest wzdłuż kamieniami z nazwiskami więźniów, którzy zginęli w Sobiborze.

 Opuszczamy Sobibór. Ponure, dołujące miejsce z historią, która oby nigdy więcej się nie powtórzyła.
Wracamy już do Lublina. Jeszcze tylko obiad w jakiejś karczmie przy, której urządzono niewielki skansen.

Bardzo podobała mi się Włodawa, kiedyś tam wrócę żeby dokładnie obejrzeć sobie miasto, które wydaje się być niezwykle interesujące.